Суседскі трыюмвірат бабруйскіх вёсак Пятровічі-Мартынаўка-Мачулкі – часты госць матэрыялаў «ВБ» – добра вядомы не толькі ў нашым раёне. Бо тамтэйшыя жыхары беражліва захоўваюць народныя традыцыі і адпаведна ім адзначаюць святы.
Учора, 13 студзеня, там зноў правялі традыцыйныя Калядкі, пра якія мы не аднойчы расказвалі і паказвалі. А сёння, 14-га, у Пятровічах зноў вялікае свята – «жалезнае вяселле» ў мясцовых мастакоў і знаўцаў тых самых традыцый – сям'і Роскач. 65 год сумеснага жыцця – гэта ж і ў прамым сэнсе шчэ пражыць трэба!
Сябры юбіляраў і актывісты з Пятровіцкага Дому народнай творчасці зладзілі героям паўтор вяселля 1959-га і нашмат ранейшых гадоў – з рушнікамі, кажухамі ды жалезнымі замкамі. Толькі што везлі «маладых» на гулянку ўжо не на конях, а на аўтамабіле.
– Як жаніліся, тэхнікі на тры вёскі зусім не было, везлі нас на кані, – расказвае Марыя Цімафееўна Роскач. – 13-га студзеня гулялі ў Мартынаўцы, у хаце маёй маці, 14-га паехалі гуляць да свякрухі ў Мачулкі.
То бок, цяпер Роскачы сваё вяселле адгулялі ўва ўсіх трох вёсках. Але вернемся да пачатку іх гісторыі.
Марыя Цімафееўна родам з Мартынаўкі, Анатоль Васільевіч – з Мачулак. Пазнаёміліся, калі Марыйка (тады шчэ Галаварова) толькі скончыла 7-мы клас – на танцах у ейнай Мартынаўцы.
– У Пятровічах і тады быў клуб, толькі стары, у іншым будынку, – распавядае Анатоль Роскач. – Але часта ладзілі вечарыны проста ў хатах. З кімсьці дамаўляліся, бралі баяніста ды ішлі на хату. Выбіралі, вядома ж, большыя хаты, бо моладзі тады на вёсках валам было.
– І дзяліліся па гадах, – дадае Марыя Цімафееўна. – Большанькія – у адной хаце, меншыя – у другой. Два гарманіста было.
– Спадабаліся адно аднаму адразу, – цёпла пасміхаюцца «маладыя». – То танчылі разам, то ўжо сустракаліся паціхоньку. Яна ідзе гуляць да дзяўчат у нейкую хату, я знаю, ды іду туды. Так можна было, не чысты «дзявічнік». Дзеўкі гуляюць, а мы разгавор вядзем свой.
Так яны й пакахалі друг дружку, і праз два гады ад знаёмства ажаніліся, перад сыходам Анатоля ў войска. Яму было 19, ёй – 18. Адгулялі два дні – у хаце нявесты, потым у хаце жаніха, дзе Марыя і засталася жыць, пакуль Анатоль служыў пасярод Паўночнага Ледавітага акіяну, на Новай Зямлі.
– За «дзікасць і аддаленасць» нам плацілі двайны каэфіцыент, – кажа «жаніх». – І я адкладваў на кніжку ды часам дасылаў грошы сваім.
– Мой бацька са свёкрам на гэтыя грошы куплялі матэрыялы ды будавалі нам хату ў Мартынаўцы. І калі праз тры з паловай гады Толя прыйшоў з войска, я ўжо жыла ў нашай новай хаце. Дзе мы і цяпер жывем.
А да таго Анатоль выбіў водпуск «па сямейных абставінах», а то не пускалі, і ўлетку прыехаў у Мачулкі. Яны селі з Марыйкай на веласіпеды і паехалі ў Гарбацэвічы. У сельсавет. І толькі тады, праз паўтары гады пасля вяселля, распісаліся.
Мастаком Анатоль стаў, можна сказаць, у войску.
– Там трэба было выпускаць насценныя газеты. І нас чатыры месяцы вучылі, як пісаць заметкі, як рэдагаваць, як рабіць мастацкія ілюстрацыі. Ад таго ў мяне і пайшло. Потым сам тэорыю вучыў, стаў і хату распісваць, і шмат карцін напісаў.
– Я адразу палюбіла гэта, як ён малюе. Нават дапамагала яму.
– Я з ёй саветуюсь, да! Мы разам падлогі размалёўвалі і сабе, і людзям, і ў Брожы, і ў Бабруйску.
Нажылі Анатоль з Марыяй не толькі карціны, але і двух сыноў, дачку, 8 унукаў і 8 праўнукаў. І ўжо аднаго прапраўнука. Так што, «жалезнае вяселле» у новым Пятровіцкім клубе-музеі было шумным і вясёлым, з багатым сталом на ўсю хату.
– Моладзь харошая ў нас, хоць многія кажуць іначай, – лічыць Анатоль Васільевіч не толькі пра сваіх. – Хачу толькі пажадаць ім больш паважаць старэйшых і не захапляцца алкаголем.
А як жа яны пражылі разам столькі год?
– Усякае было, трэба быць мудрай жанчынай, – пасміхаецца Марыя Цімафееўна. – Трэба ўмець дараваць.
– Мы заўсёды глядзелі, каб берагчы нашую дружбу і любоў, – кажа Анатоль Васільевіч. – І я ўжо 55 год, як не пью, і ніколі не курыў – яшчэ менш праблем.
Але ж 65 гадоў! Цікава, колькі разоў за гэты час яны надакучвалі адно аднаму?
– Бывала, вядома ж, – прызнаецца Анатоль Роскач, – сямейныя сваркі розныя. Ня тое купіў, не так зрабіла, позна з працы прыйшоў – бытавуха розная. Так за 65 год мы пасварыліся... разоў восем. А па-сур'ёзнаму – ні разу не было.
– Ці бярэце вы зноў, праз 65 год, друг дружку ў жонкі ды муж'я? – спыталі іх на цырымоніі.
– Канешне, бяру!
– Нікуды не адпушчу!
Да сустрэчы на Каронным вяселлі!
