«Идем гуськом, друг за дружку держимся»
Анна Анисимовна Рудак, пер. Жлобинский:
– Живем вдвоем с мужем, на Новый год сын приехал, вместе встречали. А дочка в Могилёве с семьей. До того воевали со снегом – пока уберешь, пока натопишь, так и день прошел. А сейчас плывем понемногу, в огороде вода стоит, ямы для слива воды переполнены, их и сверху и снизу заливает. Сейчас дождь, потом мороз – страшно выйти! Идем гуськом, друг за дружку держимся... Хорошо, сын иногда продукты привозит, и дочка как с Могилева едет, так машину набивает. Сами только иногда в город на автобусах ездим. Видим как быстро строят новый мост, молодцы.
А телевизор посмотришь – только переживаешь за людей. Там война, там потоп... Когда ж это кончится? А так сами нормально, болячки особо не достают. Жить можно, если б в мире спокойно было.
«Настрой добра ўзнялі артыкулы майго сябра»
Уладзімер Шэх, вул. Ульянаўская:
– Дамашнiя клопаты дзеля сустрэчы Новага году ды бранхiт – вось чым адмецiлiся апошнiя тыднi. На шчасце, бранхіт застаўся ў старым годзе. Што ж пра новы: падабаецца агнявое аздабленне гораду. Бачыў плошчу, пляцоўкі каля некаторых прадпрыемстваў – уразiлi яскравасцю, сутыкненнем розных колерау, апрацоўкай святлом розных 3D-фiгур.
У апошнія дні 22-га схадзілі камандай сяброў пагуляліся на музычны фiнал квіза «Ньютан». Ён запомніўся добрым выбарам музычных твораў, вясёлай атмасферай гульнi ды адчуваннем нейкай блiзасцi, калі разам падпявалі знаёмым песням. Занялі толькі шостае месца, але сумаваць з-за гэтага не будзем.
І шчэ настрой добра узнялі артыкулы майго сябра Вiталя Мурашкевіча ў «ВБ» пра старыя паштоўкі і Бабруйск на іх. Цешыць, што такая складаная тема працягвае развiвацца, падвышае цiкаўнасць да свайго роднага городу ды развiвае бабруйсказнаўства, якому недастае людей ды падзей.
«Прывык у дзярэўні жыць, так у горад неахота ездзіць»
Васіль Пятровіч Севярын, пасёлак Звязда (адказвае на трасянцы з пераходам на чыстую беларускую):
– На пасёлке цяпер жызні нету, нікога няма. Хто памёр, маладыя куды параз'ехаліся, хто да маладых у горад паехаў. А Новы год я ўстрэціў нармальна, адзін. Пасядзеў, тэлевізар паглядзеў. Холадна, ногі баляць, далёка не хажу, і неахота. Маладым, дык хадзіў многа, аж на северы работаў. Цяпер нікуды не хажу. То ў дачкі пажыў, то, во, дома сяжу. Унукі, праўнукі прыедуць – дай ім на канфеты. Праўнукаў у меня восем, трое шчэ ў школу не ходзяць. А ўнукі ўсё ж, то адно памогуць, то другое. Вось на днях прыязджаў унук, бульбу перабраў, каб ляжала добра.
Хочуць у горад мяне завезьці на Каляды. А я прывык у дзярэўні жыць, так у горад неахота ездзіць. Ну, мабыць, павязуць, паеду.
«Пусть вам в двери постучится счастье – а вы будьте дома»
Людмила Каранкевич, ул. Минская:
– На стыке уходящего и приходящего годов, оглядываясь на прошлое, мы обычно видим, как много не успели совершить. Вот и я в уходящем году: боролась с прокрастинацией и не победила. Боролась со своим весом и не победила. Читала широко и беспорядочно. Но зато прочитала книги, которые давно хотела – два романа Водолазкина, современного сильного российского писателя, уроженца Украины. И еще прочитала незапланированную книгу, чему очень рада – вельмі цікавы раман «Тыль», сучасны сусветны хіт (у перакладзе з нямецкай на беларускую). Заадно папрактыкавалася ў беларускай, якую цяпер з задавальненнем вучу, хоць і прапрацавала ўсё жыццё настаўніцай рускай. Дарэчы, дапамагаў перакладаць гэтую кнігу адзін мой былы вучань – цяпер усім пра гэта расказваю.
Радует, что в прошлом году было много встреч с бывшими коллегами и учениками. И скоро, надеюсь, с некоторыми снова встретимся, и ученица познакомит со своим женихом. Хочу пожелать всем в эти новогодние праздники, чтоб в ваши двери постучалось счастье – а вам в этот момент быть дома. Или поскорее вернуться.
