«Ждем, как потеплеет – и на дачу»
Валентина Коваленко, ул. Гагарина:
– Последнее время новости очень грустные: двоюродная сестра давно сильно болела и умерла, тетя, ее мама, не выдержала и через 10 дней пошла вслед за дочкой... Сами хоть не болеем, и слава Богу. У дочки офис тут, работа нормально идет, внучка школу заканчивает, хочет поступать в Калининградскую академию туризма. У нас там родственников много, и я там жила, но морские ветра мне не подходят, вернулась. Сын в Москве уже пять лет работает, домой только летом, в отпуск, а семья тут. На эти выходные внук у меня гостил, сейчас забрали уже, бо в школу надо.
Ждем, как потеплеет – и на дачу, в Богушовку. Летом мы с внуком почти все время там: яблони, клубника, огородик, лес близко, заводь от речушки – хорошо. И домик на несколько комнат от мамы остался.
А вашу газету я всегда выписываю, в прошлом году даже подарок получила как подписчик. Скоро приду на второе полугодие подписываться.
«Занялі 14-е месца сярод 32-х «профі» і «монстраў»
Виталий Мурашкевич, библиотекарь:
– У мінулыя выхадныя мы з сябрамі сваёй камандай «Angry Beavers» з’ездзілі ў Магілёў, там праходзіў нацыянальны фестываль інтэлектуальных гульняў «Сакавіцкі леў». Наогул, гэта знакавае мерапрыемства для тых, хто хоча добра паварушыць глуздамі. У мінулым годзе праз пандэмію фестываль адмяніўся, а ў гэтым годзе нарэшце адбыўся.
Былі розныя гульні-мерапрыемствы, але мы змаглі прыехаць толькі на адзін дзень, непасрэдна на «Што? Дзе? Калі?». 45 пытанняў, 32 каманды, сярод якіх шмат «прафэсійных» і нават «монстры» з тэлегульняў. Асабіста для нас, цалкам аматарскай каманды, вынікі не горшыя: 14-е месца. Мы вельмі радыя, тым больш што ў гэткім годзе зусім мала трэніраваліся. І свой горад прадстаўлялі толькі мы. Я лічу, што Бабруйску востра не хапае чагосьці больш сур’ёзнага, чым барныя квізы.
На жаль, вялікую ролю на тым свяце гралі расійскія «інтэгратары». Думаю, таму «Сакавіцкага льва» перанеслі на пачатак красавіка. Дзяржаўнае расійскае агенцтва «по делам соотечественников за рубежом» «Россотрудничество» – спонсар, але яны і з прамовамі выступалі, віншавалі «всех белорусов с праздником». Такі, лічу, «інструмэнт мягкай сілы» для прасоўвання ідэй «інтэграцыі». А зала, дарэчы, у адказ на «праздник» загудзела.
«При кошках таких проблем не было»
Светлана Дединец, проезд Звездный:
– Все очень грустно, в первую очередь, из-за обстановки в стране, не хочется и говорить. Я бюджетница, нам зарплаты пока не сокращают, и то ладно. С родными нормально, вторую волну пережили, не болели.
Хорошо, что вы много пишете про волонтеров, но на уровне государства ничего не делается, люди сами собираются и пытаются проблемы решать. Мы вот с внуком постоянно помогаем приютам для животных, приносим корм, выгуливаем собачек. С соседями кормим и стерилизуем кошек во дворе, зять домики им сделал, так они перезимовали нормально. Некоторым почему-то мешали кошки в подвале – их оттуда прогнали, так сейчас крысы пришли. Сантехник сначала травить отказывался, ведь страшная вонь будет. Но они провод для интернета перегрызли, пришлось травить. Сейчас в подвале вонь и куча трупов, надо убирать. А при кошках таких проблем не было. До они же там и только зимой грелись, а когда тепло – на улице живут.
«За Суэцкі канал перажываў»
Константин Грахов, территориальный менеджер компании «Chamäleon GmbH» (Германия):
– З-за кавіду, як межы зачыніліся, я ў асноўным працую дыстанцыйна. А так звычайна пастаянна вандраваў: то нямецкі офіс, то Лацінская Амэрыка, іншыя краіны, дзе ёсць нашыя імпартэры. А ў асноўным жыву ў Менску. І часта прыязджаю ў Бабруйск да матулі. Ды ў мяне і жонка з Бабруйску, і ейныя бацькі тут – так што вельмі зручна збірацца ўсім разам. Сямья, блізкія людзі і здароўе – гэта галоўнае.
Вось цяпер на Вялікдзень прыехаў. Трохі дзіўныя пачуцці ў мяне да гораду – у Бабруйску я нарадзіўся, але ніякіх продкаў адсюль няма, бацькі тут толькі пазнаёміліся, распачаўшы працаваць у тэатры. Так што, нарадзіўшыся, я пачаў вывучаць горад з нуля. І атрымаў тут галоўную адукацыю, галоўных сяброў. Таму ў мяне, з аднаго боку, вельмі цёплыя пачуцці, а з другога, баюся, што тут можа ўсё загнуцца з такім эгаізмам і абыякавасцю вялікай колькасці жыхароў. Але жыццё ідзе, і ёсць файныя творчыя людзі. І трэба рухацца, трэба змагацца. Рабіць штосці сваё малое і сачыць за сусветнымі прыкладамі.
З сусветных навінаў – я за Суэцкі канал перажываў. Я працую ў міжнароднай кампаніі, і з-за такіх лагістычных праблем, якія паставіў той карабель, што застраў і перакрыў канал, церпяць усе. І нашай фірме, чые тавары непасрэдна там у чарзе не чакалі, таксама гэтыя праблемы могуць адгукнуцца. Ды і адразу, напрыклад, кошты на нафту ўзняліся на 6 адсоткаў. Такое ўжо было ўзімку, калі з-за маразоў і снегу ў ЗША спыніўся буйны завод, што вырабляе ацэтон. Мы, як вытворцы аўтахіміі, гэта адразу адчулі, і шмат хто іншы адчуе праз паўгады. Вось так гэта працуе, глабальная эканоміка – справа добрая, але ёсць і такія рызыкі, што адзін танкер створыць глабальную праблему.
