21 лютага прызнаны міжнародным Днём роднай мовы. Ужо адзінаццаць гадоў у гэты дзень Таварыства беларускай мовы праводзіць агульнанацыянальную дыктоўку ў многіх гарадах Беларусі.
Прачытаць тэкст дыктоўкі для бабруйчан мы запрасілі Ірыну Купцэвіч. Дзяўчына, якая раней
выкладала беларускую мову ў школе, а цяпер працуе стылістычным рэдактарам, размаўляе па-беларуску і ў паўсядзённым жыцці.
- Мае бацькі пераехалі ў Беларусь у канцы 80-х, - адпаведна, сям'я была рускамоўнай. Але паступова я прыйшла да разумення, што хачу гаварыць на мове маёй краіны, і ў 16 гадоў зрабіла канчатковы выбар. Мне гэта бліжэй. Ды і што можа быць больш натуральным, чым размаўляць у Беларусі па-беларуску?
А Вось такі тэкст таварыства беларускай мовы дыктавала ў 2017 годзе:
«Толькі што адшумела навальніца, і па вуліцы вёскі бягуць вясёлыя мутныя раўчукі.
Я стаю каля варот бацькоўскага двара, і мне вельмі хочацца зняць свае модныя туфлі, прайсціся па быстрай дажджавой вадзе, памясіць нагамі цёплую, пухкую гразь...
Мяркуючы па тым, што я яшчэ не зрабіў гэтага, а толькі раздумваю - я ўжо даўно не малы. Ды я не адчуваю чамусьці ні цяжару гадоў, ні адказнасці за свае паводзіны: я проста рад, можа, нават не менш, чым рады бываюць у такі час малыя.
На захадзе з-за хмар выглянула сонца. З узгорка ўніз па вуліцы ідзе белы, зусім сухі і чысты бычок, а на бычку сядзіць гадоў пяці-шасці дзяўчынка, што таксама не была пад дажджом.
Бычок ідзе паволі, нават салідна, упарта і горда несучы наперад свой шырокі пародзісты лоб з тупымі шэрымі рожкамі.
Дзяўчынка сядзіць на бычку не так, як хлопцы, а бокам, спіной да мяне, нібы знарок схаваўшы свой твар, напэўна, шчасліва і смешна сур'ёзны, свае, вядома ж, загарэлыя ножкі.
Сонца прасвечвае цераз мокрае, бліскучае лісце бяроз, і на мелкай гразі, нядаўна затупанай слядамі каровіных капытоў, на гаманлівай вадзе і на шэрых штакетах за раўчуком ляжыць рухавая сетка ценю. Калі бычок са сваёй амазонкай уваходзіць у гэты цень, па іх гуляюць сонечныя зайчыкі.»
Пімен Панчанка
